هنرمند کرمانج صدایی میان ذوق، فهم و مسئولیت

موسیقی، اگر قرار است بماند، باید هر بار چیزی نو بگوید. نه‌فقط نو در صدا و ریتم، بلکه نو در فکر، در واژه، در نگاه. موسیقی کرمانجی که سال‌ها زبان دل مردم خراسان بوده، امروز بیش از هر زمان به «محتوا» نیاز دارد؛ به چیزی فراتر از صدای خوش و تنظیم‌های پُرزرق‌وبرق.

بسیاری از هنرمندان ما، با دل و جان وارد میدان شده‌اند. صدای خوبی دارند، دوتار را بلدند، و واژگان محلی را کم‌وبیش می‌شناسند. اما گاه آنچه می‌خوانند، نه روایت تازه‌ای دارد و نه حسی که مخاطب را درگیر کند. همان واژه‌ها، همان قافیه‌ها، همان شعرهای که بارها و بارها تکرار شده‌اند؛ بدون بازخوانی، بدون بازآفرینی، بدون اندیشه.