شنیده شدن یا نشدن؟ مساله این است؛ 
به نظر می‌رسد اغلب خوانندگان مجالس شادی در میان کردهای خراسان، اصولا نیامده‌اند که بخوانند و حاضران را از شنیدن کلام و پیام موسیقی و شعرشان بهره‌مند کنند .
آمده‌اند چیزی بخوانند که کسی نشنود؛ یعنی سخن گفتن برای نشنیدن و ناشنیده‌ ماندن! 
آمده‌اند که تولید مقداری اصوات ناهنجار کنند و جمعی نیز، در گرد و غبار برخاسته از موزیک و میدان، درهم بلولند و بچرخند و همچون بشقاب ماکارونی، ملغمه‌ای از آدم و اصوات، به هم بپیچند و هیچ‌کس، هیچ‌چیز نفهمد! 
یک ماراتون سرسام‌آور از نعره‌زدن و عربده‌کشیدن و ترقص و... خوشی الکی و بی‌هدف!  
به‌نظر می‌رسد، این دسته از هنرمندان- اغلب پرطرفدار- چیزی از آهنگسازی نمی‌دانند یا کلماتی چون تنظیم درست و سازبندی و تونالیته و هارمونی و شعرخوب و صدابرداری مناسب و... نشنیده‌اند و ظاهرا نیازی هم بدان نمی‌بینند. 

 

 

خدا حفظشان کند! تا وقتی مردم ما به درک درستی از موسیقی مدرن و شعر خوب و صدای مطلوب، نرسیده باشند و شان و شخصیت هنرمندان راستین را به‌درستی نشناسند، احتمالا اوضاع بر وفق مراد این جماعت هنرخوار خواهد بود. اما؛  
شما را به‌ خدا برای گوش‌های ما حرمت قایل نیستید، برای حنجره‌ی خود ارزش قایل شوید و قدر فرصت مغتنمی را که انبوه جمعیت دراختیارتان گذاشته و بابتش به شما پول هم داده‌اند تا حرف و شعر و نکته‌ی نغزی بشنوند و لذتش را ببرند، بدانید و زمان و زمانه را دریابید. والسلام.

علیرضا سپاهی
@kanimaall
@kanimaall

برچسب‌ها: باکردار , مظفرحمیدی , دوتار , بخشی